سی روز زندگی در فرودگاه هلسینکی

تصور کنید مجبور باشید به مدت یک ماه خانه و زندگی عادی خود را ترک کرده و تنها سرپناه شما یک فرودگاه شلوغ و پر تردد باشد. این دقیقاً تجربه ای بود که فردی به نام رامی عدوان برای سی روز در فرودگاه هلسینکی فنلاند پشت سر گذاشت. داستانی که شاید در نگاه اول عجیب به نظر برسد اما ریشه در شرایط واقعی و چالش های پیش روی این فرد داشت و ابعاد پنهان زندگی در فضای عمومی یک فرودگاه بین المللی را آشکار ساخت.

فردی که تصمیم گرفت سی روز از زندگی خود را در محیط فرودگاه هلسینکی سپری کند رامی عدوان نام داشت. او یک پناهجوی سوری بود که پس از رسیدن به فنلاند و در پی بروز مشکلاتی در وضعیت اقامتی و مالی خود بی خانمان شده بود. شرایط دشوار او را مجبور کرد تا برای یافتن سرپناهی موقت فرودگاه را به عنوان گزینه ای در نظر بگیرد.

او پیش از این در لبنان زندگی می کرد و سپس به فنلاند مهاجرت کرده بود. داستان او توجه رسانه ها را به خود جلب کرد و به نمادی از چالش های پیش روی پناهجویان و افراد فاقد سرپناه در کشورهای اروپایی تبدیل شد. زندگی در فرودگاه برای او نه یک انتخاب ماجراجویانه بلکه نتیجه اجبار و ناچاری بود.

انگیزه اصلی رامی عدوان برای این اقدام نبود سرپناه و شرایط مالی بسیار سخت بود. او شغل و محل اقامت خود را از دست داده بود و هیچ گزینه دیگری برای گذران شب و روز نداشت. فرودگاه هلسینکی به دلیل باز بودن ۲۴ ساعته و امکان دسترسی عمومی تنها مکانی بود که می توانست حداقل نیازهای اولیه او را برطرف کند و او را از خیابان خوابی نجات دهد. این وضعیت چالشی ناخواسته و تحمیلی برای او بود.

این اقدام نه برای جلب توجه صرف بلکه تلاشی برای بقا در شرایط بحرانی بود که او با آن روبرو شده بود. او به دنبال مکانی امن و در دسترس بود که بتواند بدون نگرانی از اخراج شدن شب ها را در آن سپری کند.

امکان زندگی طولانی مدت در فرودگاه هایی مانند هلسینکی تا حدودی به دلیل ماهیت شبانه روزی و زیرساخت های آن ها فراهم می شود. فرودگاه های بزرگ معمولاً دارای بخش های عمومی هستند که مسافران ترانزیت یا کسانی که پروازشان تأخیر دارد می توانند در آن ها استراحت کنند. این فضاها شامل نیمکت ها صندلی ها و گاهی حتی مناطق استراحت با امکانات بیشتر هستند.

اگرچه این امکانات برای اقامت طولانی طراحی نشده اند اما فردی در شرایط اضطراری می تواند با رعایت برخی نکات و حفظ حریم شخصی و آرامش محیط برای مدتی در این مکان ها دوام بیاورد. با این حال این موضوع به معنای مجاز بودن رسمی اقامت طولانی نیست و ممکن است با قوانین داخلی فرودگاه و برخورد کارکنان امنیتی مواجه شود.

رامی عدوان برای گذراندن سی روز در فرودگاه هلسینکی از امکانات عمومی موجود استفاده می کرد. برای خواب و استراحت او معمولاً نیمکت های عمومی یا گوشه های خلوت تر ترمینال را پیدا می کرد. این مکان ها هرچند راحت نبودند اما سرپناهی در برابر سرما و ناامنی بیرون محسوب می شدند. او مجبور بود در ساعات مختلف شبانه روز جای خود را تغییر دهد تا کمتر جلب توجه کند و مزاحم مسافران نشود.

یافتن محل مناسب برای خواب چالش بزرگی بود زیرا فرودگاه همیشه روشن و پر سر و صدا است. او از وسایل شخصی خود مانند پتو یا کیسه خواب (اگر داشت) برای راحتی بیشتر استفاده می کرد. این تجربه نشان می دهد که حتی در فضاهای عمومی طراحی شده برای استراحت موقت اقامت طولانی بسیار دشوار است.

تغذیه یکی دیگر از چالش های روزمره بود. رستوران ها و کافه های فرودگاه معمولاً گران هستند و خرید روزانه از آن ها برای فردی با مشکلات مالی امکان پذیر نبود. رامی احتمالاً مجبور بود به ارزان ترین گزینه ها بسنده کند شاید از فروشگاه های کوچک تر خرید کند یا حتی غذای آماده با خود بیاورد.

دسترسی به آب آشامیدنی معمولاً در فرودگاه ها آسان است اما تأمین وعده های غذایی مغذی و کافی به صورت مداوم در محیطی مانند فرودگاه بسیار سخت و پرهزینه است. او باید به دقت بودجه محدود خود را مدیریت می کرد تا بتواند نیازهای اولیه تغذیه ای خود را برطرف سازد.

استفاده از امکانات بهداشتی فرودگاه هلسینکی به معنای استفاده از سرویس های بهداشتی عمومی بود. این سرویس ها برای استفاده موقت مسافران طراحی شده اند و امکاناتی مانند دوش گرفتن در آن ها وجود ندارد (مگر در برخی سالن های استراحت ویژه که دسترسی به آن ها برای عموم آزاد نیست).

حفظ بهداشت شخصی در طول سی روز اقامت با استفاده صرف از دستشویی های عمومی بسیار دشوار بود. او باید راهکارهایی برای شستشو و نظافت پیدا می کرد که در فضای عمومی فرودگاه ممکن باشد. این موضوع یکی از سخت ترین جنبه های زندگی او در این محیط محسوب می شد و نیازمند خلاقیت و سازگاری بالا بود.

روزمرگی رامی عدوان در فرودگاه هلسینکی شامل گذراندن وقت در بخش های مختلف ترمینال مشاهده مسافران تلاش برای یافتن مکانی آرام برای استراحت و خواب و مدیریت نیازهای اولیه مانند غذا و بهداشت بود. او باید ساعات اوج شلوغی و ساعات خلوت تر را می شناخت تا بتواند برنامه ریزی بهتری داشته باشد.

او احتمالاً بخش عمده ای از وقت خود را به تنهایی سپری می کرد کتاب می خواند به تلفن همراهش مشغول بود (اگر دسترسی داشت) یا صرفاً به اطراف نگاه می کرد. حفظ روحیه و جلوگیری از احساس انزوا در چنین محیطی بسیار مهم بود. هر روز تکرار این فعالیت ها در فضایی محدود و عمومی بخش اصلی زندگی او را تشکیل می داد.

در طول اقامت در فرودگاه رامی عدوان با مسافران و کارکنان فرودگاه تعاملاتی داشت. این تعاملات گاهی می توانست شامل صحبت های کوتاه با مسافران کنجکاو باشد یا صرفاً لبخند زدن و رد شدن. او باید سعی می کرد حضوری عادی و غیرمزاحم داشته باشد تا توجه منفی کارکنان امنیتی را جلب نکند.

برخی مسافران ممکن است متوجه حضور طولانی مدت او شده باشند اما بیشتر افراد درگیر برنامه های سفر خود هستند. تعامل با کارکنان فرودگاه حساس تر بود؛ او باید توضیح می داد که چرا آنجاست یا سعی می کرد حضوری نامحسوس داشته باشد. آشنایی های موقت با مسافران دیگر می توانست لحظاتی از ارتباط انسانی را برای او فراهم کند.

زندگی سی روزه در فرودگاه با چالش ها و مشکلات فراوانی همراه بود. اصلی ترین آن ها شامل فقدان حریم خصوصی ناراحتی جسمی ناشی از خوابیدن روی نیمکت ها دشواری حفظ بهداشت شخصی کسالت و یکنواختی محیط و نگرانی دائمی از برخورد با کارکنان امنیتی بود.

همچنین دسترسی محدود به امکانات رفاهی مانند دوش لباس تمیز و غذای مناسب از دیگر مشکلات جدی بود. او باید با سر و صدای مداوم فرودگاه و نورهای روشن شبانه روزی کنار می آمد که خواب راحت را تقریبا غیرممکن می کرد. این تجربه فشار روانی زیادی بر او وارد می کرد و نیازمند تاب آوری بالا بود.

قوانین و محدودیت های اقامت در فرودگاه ها بسته به کشور و خود فرودگاه متفاوت است اما به طور کلی فرودگاه ها برای اقامت طولانی مدت طراحی نشده اند. در حالی که مسافران ترانزیت یا کسانی که با تأخیر پرواز روبرو هستند می توانند برای ساعات محدودی در فرودگاه بمانند و استراحت کنند اقامت برای روزها یا هفته ها معمولاً مجاز نیست.

کارکنان امنیتی فرودگاه بر رفت و آمدها نظارت دارند و ممکن است از افرادی که برای مدت طولانی در بخش های عمومی پرسه می زنند یا می خوابند سوال کنند. هدف فرودگاه ارائه خدمات به مسافران است نه تبدیل شدن به سرپناه برای افراد بی خانمان. بنابراین اقامت طولانی می تواند منجر به اخطار یا حتی اخراج از محوطه فرودگاه شود.

داستان رامی عدوان در فرودگاه هلسینکی تنها نمونه از زندگی طولانی مدت در فرودگاه ها نیست. یکی از معروف ترین موارد مشابه مربوط به مهران کریمی ناصری پناهجوی ایرانی است که برای ۱۸ سال در ترمینال ۱ فرودگاه شارل دوگل پاریس زندگی کرد. داستان او الهام بخش فیلم «ترمینال» با بازی تام هنکس بود.

موارد دیگری نیز به صورت پراکنده گزارش شده اند که افراد به دلایل مختلفی از جمله مشکلات اقامتی مالی یا روانی برای مدتی در فرودگاه ها زندگی کرده اند. این موارد نشان می دهند که فرودگاه ها گاهی به پناهگاه های ناخواسته برای افرادی تبدیل می شوند که هیچ جای دیگری برای رفتن ندارند.

چالش سی روزه رامی عدوان با خروج او از فرودگاه هلسینکی به پایان رسید. جزئیات دقیق پایان اقامت او ممکن است متفاوت باشد اما معمولاً چنین اقامت هایی یا با یافتن راه حلی برای مشکل اصلی فرد (مانند پیدا کردن سرپناه یا شغل) به پایان می رسند یا با مداخله مقامات فرودگاه یا نهادهای اجتماعی که برای کمک به فرد وارد عمل می شوند.

در مورد رامی گزارش ها حاکی از آن است که پس از جلب توجه رسانه ها به وضعیت او اقداماتی برای کمک به او صورت گرفت تا بتواند سرپناهی مناسب پیدا کند و از شرایط زندگی در فرودگاه رها شود. پایان این دوره برای او به معنای آغاز فصلی جدید و تلاش برای بازیابی زندگی عادی بود.

تجربه سی روز زندگی در فرودگاه هلسینکی درس ها و نکات مهمی را به همراه داشت. برای خود رامی عدوان این تجربه تلخ عمق مشکلات بی خانمانی و نیاز به حمایت های اجتماعی را به او نشان داد. این تجربه همچنین تاب آوری و توانایی سازگاری او را در شرایط بسیار سخت محک زد و به او آموخت چگونه در محدودترین شرایط نیز برای بقا تلاش کند.

برای جامعه داستان او توجهات را به وضعیت پناهجویان و افراد فاقد سرپناه جلب کرد و نشان داد که چگونه سیستم ها گاهی افراد را در شرایط بسیار آسیب پذیر قرار می دهند. این داستان یادآوری است که فرودگاه ها با تمام امکاناتشان نمی توانند جایگزین خانه و سرپناه واقعی باشند.

آیا امکان زندگی طولانی مدت در فرودگاه وجود دارد؟

بله اگرچه فرودگاه ها برای این منظور طراحی نشده اند اما در برخی موارد افراد به دلیل شرایط اضطراری مانند بی خانمانی یا مشکلات اقامتی برای مدتی طولانی در بخش های عمومی فرودگاه ها زندگی کرده اند. این موضوع معمولاً با محدودیت ها و نظارت امنیتی همراه است و مجاز نیست.

فردی که در فرودگاه هلسینکی زندگی کرد چه کسی بود؟

فردی که سی روز در فرودگاه هلسینکی زندگی کرد رامی عدوان نام داشت. او یک پناهجوی سوری بود که به دلیل مشکلات مالی و اقامتی در فنلاند بی خانمان شده بود و فرودگاه را به عنوان تنها سرپناه خود انتخاب کرده بود.

دلیل اصلی اقامت سی روزه در فرودگاه چه بود؟

دلیل اصلی اقامت رامی عدوان در فرودگاه هلسینکی بی خانمان شدن او به دلیل مشکلات مالی و از دست دادن شغل و محل اقامت بود. او هیچ گزینه دیگری برای سرپناه نداشت و فرودگاه تنها مکان در دسترس برای او بود.

هزینه زندگی در فرودگاه چقدر است؟

زندگی در فرودگاه به خودی خود هزینه ای برای اجاره مکان ندارد اما هزینه های جانبی مانند خرید غذا آب و سایر نیازهای اولیه در محیط فرودگاه که معمولاً گران تر است می تواند قابل توجه باشد. دسترسی به امکانات رایگان محدود است.

آیا اقامت شبانه در فرودگاه هلسینکی مجاز است؟

اقامت شبانه برای مسافران ترانزیت یا کسانی که با تأخیر پرواز روبرو هستند در بخش های عمومی فرودگاه معمولاً تحمل می شود اما اقامت طولانی مدت برای روزها یا هفته ها به عنوان محل زندگی مجاز نیست و ممکن است با برخورد کارکنان امنیتی مواجه شود.

چگونه در فرودگاه حمام می کرد؟

فرودگاه های عمومی معمولاً فاقد امکانات حمام برای عموم هستند. افراد مقیم در فرودگاه مجبورند برای حفظ بهداشت شخصی خود به استفاده از سرویس های بهداشتی عمومی بسنده کنند که این کار بسیار دشوار است و نیازمند راهکارهای خلاقانه است.

آیا کارکنان فرودگاه از اقامت او باخبر بودند؟

بله با گذشت زمان و اقامت طولانی مدت حضور رامی عدوان در فرودگاه برای کارکنان امنیتی و خدماتی محسوس شده بود. او سعی می کرد کمتر جلب توجه کند اما حضور یک فرد برای سی روز در فرودگاه نمی تواند کاملاً پنهان بماند و در نهایت منجر به اقداماتی برای وضعیت او شد.