هشدار درباره وضعیت پرسپولیس و استقلال

آفتاب نیوز :

روزنامه جوان نوشت: خاطرات خوبی از واگذاری تیم های ریشه دار نداریم. اما حالا با وجود تمام سروصدا ها و «به به» و «چه چه» کردن های آقایان کت وشلوارپوش ورزش بابت این واگذاری (که هنوز هم نمی دانیم چگونه چند ساعته انجام شد!) باید خیلی سخت نگران آینده دو باشگاه استقلال و پرسپولیس باشیم.

یکی از شرایط واگذاری سرخابی ها، اهلیت مالکان جدید سرخابی ها بود، مسیله ای که نوع نگاه و برخورد مالکان جدید دو باشگاه در همین چند روز اول آن را زیر سوال می برد؛ اینکه یکی از تغییر شهر حرف به میان آورد و دیگری از تغییر نام صحبت کند، حتی اگر تکذیب هم شود، نشان از این واقعیت تلخ دارد که مالکان جدید سرخابی های پایتخت نه تن ها کوچک ترین شناختی نسبت به فوتبال باشگاهی نداشته و ندارند که بدتر از آن اصلاً متوجه نیستند چگونه باید با ظرفیت مردمی این دو باشگاه روبه رو شوند.

هنوز جوهر تیکا واگذاری خشک نشده که یکی از مالکان تقاضای غیرحرفه ای خرید تمام بلیط های بازی را می کند. یا خبر می رسد که مالک آن تیم دیگر در ردیف شرکت های تحریمی است. درست است که چنین مواردی خیلی زود تکذیب شد، اما با توجه به اینکه همیشه گفته اند: «تا نباشد چیزکی، مردم نگویند چیزها» نشان از آن دارد که واگذاری سرخابی های پایتخت به کنسرسیوم بانکی و هلدینگ پتروشیمی مانند بسیاری دیگر از طرح ها و برنامه ها بدون مطالعه و صرفاً برای از سر بازکردن کار بوده است. آقایان فقط می خواستند واگذاری این دو تیم در کارنامه عملکرد خودشان ثبت شود.

پرسپولیس و استقلال تیم های تهران هستند با خیل عظیمی از هواداران، در این شکی نیست که این دو تیم در جای جای ایران علاقه مند دارند، اما هیچگاه نباید فراموش کنیم سرخابی ها تیم های پایتخت هستند، خاستگاهشان تهران بوده و در پایتخت هم باید بمانند. شوخی این ادعا هم قشنگ نیست که پرسپولیس به مشهد برود یا اینکه نام استقلال اول تغییر کند و بعد از آن شهرش هم عوض شود، چون خواهند گفت: «استقلال خلیج فارس» در تهران چه می کند؟

این موارد طی همین یکی، دو روز رخ داده و همه فقط نظاره گر بوده اند. مواردی که امروز تکذیب می شوند، اما باید نگران تکرار شدن آن ها و در نهایت به وقوع پیوستن شان باشیم. واقعیت این است که جامعه فوتبال از پیشکسوتان گرفته تا هواداران دو باشگاه هنوز این واگذاری را درک نکرده اند و به این مسیله با شک و تردید نگاه می کنند. این را می توان از میان حرف ها و اظهارنظر های آنان متوجه شد. واقعیت این است که. این زنگ خطر خیلی زود با خبر هایی که از نوع نگاه مالکان جدید آن ها به گوش می سد، به صدا درآمده، اما آیا کسی هست که صدای این زنگ را بشنود؟